นิยายไทยรัฐ

ส่วนที่บ้าน...แม่ปุยกุลีกุจอต้อนรับผู้ใหญ่ โหมดกับลูกสาว พอปทุมรู้ว่าลีนวัตรออกไปนาก็รีบขอตัวตามออกไปอย่างรู้งาน ปล่อยให้พ่อจีบแม่ปุยตามสบาย แต่มุกลิเกของผู้ใหญ่โหมดท่าทางจะไม่ได้ผล
ปทุม เดินกรีดกรายไปตามคันนา จนไปพบมาลินีกำลังก้มหน้าก้มตาถางหญ้าในแปลงนา แล้วสองสาวเกิดต่อปากต่อคำกันขึ้น เพราะมาลินีไม่ชอบใจที่ปทุมเรียกเธอว่าแก จึงย้ำชื่อแซ่ของตนให้รู้อีกครั้ง ปทุมเลยถึงบางอ้อ แต่ยังไม่วายแขวะอีก นึกว่าเป็นเจ้าของนาแล้วจะหยิ่งไม่พูดไม่จากับใคร
"ก็ฉันไม่ได้ชื่อนี่ หรือว่าแกนี่คะ ฉันก็นึกว่าคุณไม่ได้พูดกับฉัน ทีหลังคุณจะขอความช่วยเหลือใคร ขืนคุณพูดจายังงี้ ไม่มีใครเขาอยากจะช่วยคุณหรอกค่ะ"
ปทุมโกรธแต่ปรับสีหน้าเสแสร้งแกล้งถาม มาลินีเสียงหวานว่า เห็นผู้ใหญ่ลีบ้างไหม พอได้คำตอบว่าไม่เห็น ปทุมก็บ่นเสียเวลา แล้วสอบถามมาลินีว่ามารับจ้างพี่ลีเหรอ ถึงได้มาถางหญ้าในที่ของพี่ลีเขา มาลินีตกใจ แล้วกลายเป็นสุดเซ็ง แทบหมดแรง ที่รู้ว่าตนเองเสียเวลาเสียแรงถางหญ้าให้ที่คนอื่น...
แม้มุก ลิเกจะไม่ได้ผลแต่ผู้ใหญ่โหมดก็ยังใช้ความพยายามต่อไป พอจะได้จับมือถือแขนแม่ปุยอยู่แล้วเชียว ก็ต้องเจอก้างชิ้นใหญ่อย่างปื๊ดเข้า ปื๊ดโผล่ขึ้นมาบนเรือนทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน แล้วชี้แจงกับแม่ปุยว่าวันนี้ครูเขาไปรับเงินเดือนกันที่อำเภอ เลยปล่อยให้กลับบ้านครึ่งวัน จากนั้นปื๊ดสวัสดีผู้ใหญ่โหมด ก่อนพูดดักคอจนผู้ใหญ่โหมดสะอึก แทบสำลักกล้วยน้ำว้าที่กำลังเอาเข้าปาก
"ลุงผู้ใหญ่พักนี้มาบ่อยจัง มาจีบแม่เหรอจ๊ะ"
"ไอ้ปื๊ด พูดอะไรแก่แดดเกินเด็ก อย่าไปถือสามันเลยนะจ๊ะผู้ใหญ่โหมด"
"ไม่หรอกจ้ะแม่ปุย เด็กมันก็พูดไปตามซื่อ ฉันไม่ถือหรอก"
ปื๊ด แอบทำหน้าเหม็นเบื่อผู้ใหญ่โหมดที่ยังทำกะลิ้มกะเหลี่ยใส่แม่ปุยของตน แต่คนที่เริงร่าอยู่ในเวลานี้ก็คือปทุม เจ้าหล่อนเดินนวยนาดผละจากมาลินีไปตามหาลีนวัตร กระทั่งพบเขากำลังรดน้ำผักอย่างแข็งขัน ปทุมไม่เห็นด้วยที่
ลีนวัตรทำตัว ยากจน ทั้งที่เงินทองมีเยอะแยะ ผักหญ้าแค่นี้ซื้อเขากินก็ได้ แต่ลีนวัตรบอกว่าพี่ไม่ได้รวยอะไรหรอก แค่ไม่ได้ เป็นหนี้ใครเท่านั้นเอง
"แหม... มีนาเป็นร้อยไร่ยังจะว่าไม่รวยอีก พี่ลีเนี่ยชอบถ่อมตัว" ปทุมไม่พูดเปล่า กระแซะเข้ามากอดแขนลีนวัตรด้วย ทันใดนั้น มาลินีเดินหน้าบึ้งเข้ามาเรียกนายเหว่า แล้วตรงรี่เข้าใส่ อย่างไม่ยอมให้เขาตั้งตัว
"นายนี่มันเป็นคนแบบไหนกัน โรคจิตรึเปล่าถึงชอบแกล้งคนอื่นนัก ฉันเคยไปทำอะไรให้นายเจ็บใจนักรึไง ถึงได้ ตามอาฆาตจองเวรฉันนัก"
"อะไรเนี่ย...อยู่เฉยๆก็มาฉอดๆใส่" ปทุมกรี๊ดโกรธแทน
"คุณไม่เกี่ยว เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉันกับนายเหว่า วันนี้นายกับฉันได้เห็นดีกันแน่"
"นี่มันเรื่องอะไรกันคุณ" ลีนวัตรสีหน้างุนงง
"นายหลอกให้ฉันถางหญ้าในที่ผู้ใหญ่ลี นายเห็นฉันโง่ใช่ไหม ก็เลยจะแกล้งให้ฉันทำงานแทนนาย...ทุเรศ นายนี่มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"
"เดี๋ยวก่อนคุณ..."
มาลินีไม่ฟัง ตบหน้าลีนวัตรจนหมุนคว้างเห็นดาวเห็นเดือน ปทุมตกใจร้องวี้ดว้ายราวกับโดนตบเสียเอง
"ขืนมาวุ่นวายกับฉันอีก นายเจอหนักกว่านี้แน่ จำเอาไว้ นายเหว่า" ด่าเสร็จมาลินีก็ปึงปังออกไปทันที ลีนวัตรได้แต่มองตามตาปริบๆ
"ผู้หญิง คนนี้มันร้ายกาจจริงๆ เจ็บมากไหมจ๊ะพี่ลี ท่าทางมันจะประสาทด้วย ทุมได้ยินมันเรียกพี่ลีว่านายเหว่า ยังงี้เราแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายได้ใช่ไหมจ๊ะ โถๆๆ ดูสิแดงเป็นรอยเลย ทุมรับขวัญให้นะจ๊ะ" ปทุมถือโอกาสเกาะกอดลีนวัตร แต่ลีนวัตรไม่ได้ใส่ใจ กำลังมึนเต็มที่ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก...
มาลินีปึงปังกลับมาเก็บข้าว ของของตัวเอง แล้วโยนจอบของนายเหว่าทิ้งอย่างหัวเสีย ปื๊ดวิ่งมาเห็นสีหน้าก็รู้ว่ามาลินีกำลังอารมณ์ไม่ดี ถามว่าใครทำให้คุณมาหงุดหงิด บอกปื๊ดมาเลย ปื๊ดจะไปเตะมันให้คอหัก แต่พอได้คำตอบว่านายเหว่า ปื๊ดรีบกลับคำ ขอแค่ต่อยท้องเขาเบาๆก็พอ เพราะปื๊ดรู้ดีว่านายเหว่า ที่มาลินีพูดถึงคือพ่อผู้ใหญ่ลีของตนนั่นเอง
"ปื๊ด คิดดูนะ เขาก็เห็นว่าฉันมาถางหญ้าตรงนี้แทนที่จะบอกกันซักคำว่าตรงนี้มันไม่ใช่ที่ ฉัน กลับทำเฉย ยังงี้มันไม่ใช่แกล้งกันแล้วจะแปลว่าอะไร" ปื๊ดจำต้องเออออว่าครั้งนี้นายเหว่าทำเกินไป "ปื๊ดคิดดูนะ ฉันถางหญ้าไปตั้งเยอะแล้วขนาดนี้ ไอ้จอบนั่นมันก็หนักยังกะอะไรดี มันหนักจนฉันปวดแขนปวดไหล่ไปหมดแล้ว แต่อะไรมันก็ไม่เท่าเจ็บใจหรอก ยังดีนะที่ฉันตามไปตบหน้าได้ทีนึง ไม่งั้นฉันคงจะหงุดหงิดกว่านี้แน่"
"ตบหน้า?" ปื๊ดอุทานตกใจ

ขณะ เดียวกันนั้น ผู้ใหญ่ลีหรือนายเหว่าตัวปลอมตรงกลับไปบ้านพร้อมปทุม เจอผู้ใหญ่โหมดกำลังนำเสนอยาฆ่าวัชพืชให้แม่ปุย แต่ลีนวัตรไม่สนใจสิ่งของทันสมัยพวกนี้ แม้ว่ามันจะรวดเร็วทันใจ ประหยัดแรงงานและเวลา ฆ่าวัชพืชทุกอย่างได้ชนิดถอนรากถอนโคน แต่ผลเสียของมันมีมาก ทั้งทำให้ดินเสีย ชาวนาและคนกินข้าวก็ต้องตายผ่อนส่ง
"ผู้ใหญ่ก็พูดเข้าไปนั่น" ผู้ใหญ่โหมดเริ่มไม่ชอบใจ ปทุมรีบไกล่เกลี่ย
"พี่ลีเขาอาจจะยังไม่แน่ใจ พ่อก็ให้พี่ลีเขาไว้ทดลองใช้ซักขวดนึงก่อนสิจ๊ะ"
"ให้ลองอยู่แล้ว ขวดนี้ไม่ได้ขาย ใช้ดีติดใจทีหลังค่อยว่ากันผู้ใหญ่"
"แม่ว่าก็เอาไว้ลองดูซักไร่นึงก่อนก็ได้มั้งผู้ใหญ่" แม่ปุยเอ่ยอย่างเกรงใจ
"ตาราง วาเดียวฉันก็ไม่ลองหรอกแม่ ผู้ใหญ่โหมดอุตส่าห์มีน้ำใจ ขอบคุณครับ แต่ผมคงต้องปฏิเสธ" ลีนวัตรยืนยันหนักแน่น ผู้ใหญ่โหมดไม่พอใจอย่างแรง ลากลับลงเรือนทันที ปทุมหน้าไม่ดี รีบก้าวตามพ่อไปที่รถ
"ทำไมมันถึงได้ กินยากกินเย็นยังงี้โว้ย" ผู้ใหญ่โหมดบ่นอย่างหัวเสีย แล้วพาลโทษลูกสาวที่ไม่สามารถมัดใจผู้ใหญ่ลีได้ ทีหลังควรอ้อนมันให้มากกว่านี้ เสื้อผ้าก็เลือกใส่ที่คอมันลึกๆ กว่านี้อีกหน่อย มันจะได้ซื้อของของเรา
"นี่พ่อว่าฉันยังมีเสน่ห์ไม่พองั้นเหรอ" ปทุมหน้าง้ำ
"ก็เออสิวะ เอ็งคิดดู ถ้าเอ็งจับผู้ใหญ่ลีมันอยู่มือ ลูกบ้านที่คลองหมาหอนนี่อีกตั้งเท่าไหร่ที่ผู้ใหญ่ลีมันจะช่วยขายของให้เรา"
"เอาไว้คราวหน้าหนูจะจับเขาปล้ำทำผัวเลยเป็นไง"
"มากไป...นั่นมันก็มากไป เอ...หรือจะลองดูวะ"
ปื๊ด เพิ่งกลับจากบ้านคุณนายวัน เห็นสองพ่อลูกยืนหน้าเคร่ง พอผู้ใหญ่โหมดได้ยินปื๊ดพูดถึงมาลินีหลานสาวคุณนายวัน ผู้ใหญ่โหมดก็ปิ๊งไอเดีย เร่งปทุมขึ้นรถ แล้วมุ่งหน้าไปหามาลินีถึงบ้าน ไปนำเสนอยาฆ่าวัชพืช แรกๆมาลินีก็ลังเล แต่พอได้ฟังสรรพคุณของมันที่ผู้ใหญ่โหมดอธิบายจนน้ำลายแห้งคอ มาลินีก็ตัดสินใจซื้อไว้หนึ่งโหล พอเช้าวันรุ่งขึ้นมาลินีก็เริ่มผสมยากับน้ำตามสัดส่วน แล้วนำไปพ่นฉีดลงในแปลงนาของตน
ลีนวัตรโผล่มาได้กลิ่นยาคลุ้ง เขาตรงดิ่งเข้ามากระชากสายฉีดจากมือมาลินี แล้วดึงถังน้ำยาออกมา ทำให้มาลินีล้มก้นกระแทกพื้น ทั้งเจ็บทั้งงง โวยวายใส่เขาเอ็ดอึง แต่ลีนวัตรกลับด่าเธอว่าปัญญาอ่อน
"นี่...นี่นายกล้าดียังไงมาว่าฉัน"
"ยา ฆ่าหญ้ามันไม่ได้ฆ่าเฉพาะหญ้าอย่างเดียว หญ้ายังตายแล้วอย่างอื่นมันจะไปเหลืออะไร ปลาในน้ำนั่น ไส้เดือนในดิน แมลงอีกกี่ล้านตัวที่มันมีประโยชน์ แม้แต่ตัวคุณเอง คิดบ้างไหม สมองมีรึเปล่า"
"มันจะมากไปแล้วนายเหว่า"
"แล้วฉีดยาก็ไม่สวมชุด สวมถุงมือ หน้ากาก รู้ตัวรึเปล่าว่าหายใจเอามันเข้าไปเท่าไรแล้ว เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ผมไม่เคยเจอใครโง่แล้วอวดดีเท่าคุณเลยให้ตายสิ"
ลี นวัตรโกรธจัดหันไปเตะถังใส่น้ำยาระบายอารมณ์ด้วยความแค้น แล้วพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง รู้สึกว่ามาลินีเงียบไป หันกลับมามองมาลินีที่เริ่มเกาแขนตัวเองด้วยความคันและแสบ พลันร่างมาลินีก็ปลิวตามแรงฉุดของลีนวัตร เขาลากเธอตัวปลิวกลับไปที่บ้าน เอาน้ำราดแล้วราดอีก ทั้งสั่งให้เธอ เอาสบู่ฟอกเนื้อตัวที่แสบและคัน แล้วก็สระผมเสียด้วย มาลินีโกรธกับการกระทำเถื่อนๆของเขา ตบหน้าเขาไปหลายที แต่เขาไม่ตอบโต้ นิ่งงันไปชั่วขณะ
"ตอนที่คุณนายวัน ยังอยู่ แกปล่อยที่นาให้คนอื่นมาเช่าทำเพราะไว้ใจ คนที่มาเช่าก็ทำอย่างคุณนี่แหละ ฉีดยาฆ่าหญ้า ยาฆ่าแมลง ท่านทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนมองนาของท่านแล้วก็ร้องไห้ ท่านบอกว่าคนที่อาศัยแผ่นดินหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง แต่ทำร้ายแผ่นดินของตัวเอง มันก็เหมือนลูกที่อกตัญญู ฆ่าแม่ผู้ให้กำเนิดได้อย่างเลือดเย็นนั่นแหละ ครั้งนี้ผมถือว่าคุณรู้เท่าไม่ถึงการณ์...
หวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไป แต่ถ้าคุณยังคิดทำอะไรโง่ๆกับแผ่นดินของคุณยังงี้อีก ผมก็ว่าคุณไม่เหมาะที่จะอยู่ที่คลองหมาหอนนี่หรอก" ลีนวัตรยัดสบู่ใส่มือมาลินีที่นั่งอึ้ง "ล้างเนื้อล้างตัวฟอกสบู่ซะ ก่อนที่ไอ้สารพิษมันจะกัดเนื้อหนังคุณจนหมดสวย"
มาลินียังเงียบงัน มองตามลีนวัตรหรือนายเหว่าเดินจากไป แล้วเธอยิ่งรู้สึกผิด เมื่อเห็นปลาเล็กปลาน้อยลอยอืดตายเพราะพิษยาที่เธอฉีดลงในแปลงนา เมื่อลีนวัตรกลับมาบ้าน แม่ปุยรู้เรื่องก็อดสงสารมาลินีไม่ได้ ออกตัวกับลูกชายของตนว่า แกไม่รู้ ผู้ใหญ่อย่าไปโกรธแกเลย
"หนูไม่ได้ โกรธเขาหรอกแม่ หนูโกรธไอ้พวกที่มันคิดว่ามันฉลาด หากินบนความไม่รู้ของชาวนาอย่างเราๆมากกว่า ไม่รู้เลยว่ากำลังฆ่าตัวตาย กำลังทำลายแผ่นดินของตัวเอง"
"ใครๆก็ไม่อยากเหนื่อยทั้งนั้นแหละผู้ใหญ่ อะไรที่มันช่วยทุ่นแรง ประหยัดเวลาได้ เขาก็เอาทั้งนั้น"
"มันเป็นเรื่องของความโลภมากกว่าแม่ โลภด้วยกันทั้งสองฝ่าย"
"แม่ว่า...คนที่คิดได้อย่างผู้ใหญ่มันก็คงมีอยู่ไม่กี่คนหรอก"
"หนู ถึงต้องสู้กับมันไงแม่ ถ้าเราไม่ไปสนใจไอ้พวกนายทุนที่มันพยายามยัดเยียดไอ้สารเคมีบ้าบออะไรนี่ซะ อย่าง มันขายไม่ได้มันก็ต้องเจ๊งไปเอง แต่ไหนแต่ไรปู่ย่าตายายของพวกเราก็อยู่กันมาได้ไม่เห็นเดือดร้อนต้องพึ่งมัน สติปัญญามีก็แก้ปัญหากันไป หนูจะฟาดฟันกับไอ้ความคิดเอาเปรียบแบบนี้ให้ถึงที่สุดเชียวแม่...ใครมันจะ ว่าคิดแบบโบราณเต่าล้านปีก็ช่างหัวมัน" ลีนวัตรมุ่งมั่นมาก แม่ปุยรับฟังอย่างเกรงใจ
พอปื๊ดรู้เรื่องนี้อีกคนก็สงสารมาลินีจับใจ จะให้พ่อไปขอโทษเธอ ก่อนที่เธอจะน้อยใจหนีกลับกรุงเทพฯ ลีนวัตรทำใจแข็งไม่ยอมไป ทั้งที่ลึกๆก็กลัวอย่างที่ปื๊ดพูด จนกระทั่งเช้าอีกวัน ลีนวัตรไปด้อมๆมองๆคอยมาลินีหน้าบ้าน แต่เห็นเงียบผิดปกติจึงขึ้นไปดู ปรากฏว่ามาลินีนอนซมเป็นไข้หนาวสั่น